21/12/13

10 επιλογές από τις κυκλοφορίες του 2013 (1)

Ένας μουσικός απολογισμός του 2013, όπως και κάθε χρονιάς, δεν μπορεί παρά να είναι μια κατά βάση υποκειμενική υπόθεση. Όσο και να φιλοδοξούμε να συλλάβουμε και να αποτυπώσουμε, στο μυαλό μας και στο (ψηφιακό) χαρτί τους πιο αντιπροσωπευτικούς καλλιτέχνες και άλμπουμ, το χαρακτηριστικό μουσικό ύφος της χρονιάς και τα σχετικά, στην τελική περισσότερο μένουν δικές μας ανακαλύψεις, προτάσεις φίλων, κυκλοφορίες που έχουμε "λιώσει" να ακούμε, με λίγα λόγια μουσικές πιο προσωπικές. 

Κάνοντας τι παραπάνω σκέψεις, αποφάσισα, σε τρεις αναρτήσεις, να παρουσιάσω δέκα στο σύνολο κυκλοφορίες του 2013, τις οποίες δεν έχω πετύχει στις λίστες και άρθρα με τα καλύτερα της χρονιάς που έχω δει μέχρι τώρα. Βέβαια, το ότι θα παρουσιαστούν άλμπουμ που έχουν κάπως αγνοηθεί από τα Μέσα, δε σημαίνει ότι κάποιες άλλες που προτιμήθηκαν περισσότερο ή λιγότερο δεν μας άρεσαν. Παλιότεροι και νεότεροι καλλιτέχνες φέτος παρουσίασαν καταπληκτικές δουλειές. 


Στους πρώτους, ας κατατάξουμε τους Daft Punk, με  την άριστα δουλεμένη στροφή τους σε έναν εκλεκτικό και πιο αναλογικό disco ήχο, τους Atoms For Peace με τον εξαιρετικό συνδυασμό εγκεφαλικότητας και συναισθηματισμού, τον Andrew Weatherall, ο οποίος παρέα με τον Tim Fairplay σχημάτισαν του Asphodells, για να μας δώσουν ένα άλμπουμ σκοτεινής, σκονισμένης, μα και ρομαντικής χορευτικής electronica. Από τους πιο νέους, ας γίνει μια αναφορά στους Keep Shelly In Athens, που με το πρώτο τους full-length με τίτλο At Home, παρουσίασαν την πιο ώριμη μέχρι τώρα στιγμή τους, αλλά και στο πρωτοεμφανιζόμενο ντουέτο των Public Service Broadcasting, οι οποίοι, με τη χρήση samples από βρετανικές ραδιοφωνικές μεταδόσεις του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, κάνουν μαθήματα ιστορίας σε post rock και kraut. 


Τέλος, σε κυκλοφορίες πιο ροκ ύφους, ξεχώρισε η τρίτη προσωπική δουλειά του Steven Wilson, The Raven That Refused To Sing, το οποίο όχι μόνο αποτελεί μια περιεκτική παρουσίαση του progressive rock, αλλά υποδεικνύει πιθανές μελλοντικές κατευθύνσεις για αυτό το αναμφίβολα δύσκολο μουσικό ιδίωμα.

Και τώρα, ας πάμε σε πιο προσωπικά ακούσματα…



Pacific Horizons Witches/ A Prayer  EP & Bandini EP
(Pacific Wizard Foundation)

 
Η έναρξη γίνεται με τους αγαπημένους Καλιφορνέζους Pacific Horizons, οι οποίοι μέσα στο 2013 κυκλοφόρησαν δύο νέα EPs. Το πρώτο, με ολοκληρωμένο τίτλο Witches Of Castandenda/ A Prayer For Santa Anna, το παρουσιάσαμε πριν λίγο καιρό στο blog. Μπορείτε να βρείτε την παρουσίαση εδώ.

Το δεύτερο EP, με τίτλο Bandini, που είναι ακόμα αρκετά φρέσκο, καθώς κυκλοφόρησε πριν περίπου ένα μήνα, αποτελείται από τρεις συνθέσεις. Στις πρώτες δύο, στο ομώνυμο κομμάτι και στο Bunker Bill, οι Pacific Horizons κάνουν κάμποσα βήματα εξέλιξης. Πρώτα απ’ όλα, οι διάρκειες είναι μικρότερες απ’ ότι μας έχουν μέχρι τώρα συνηθίσει, κάτι παραπάνω από τέσσερα λεπτά. Έχοντας, λοιπόν, στη διάθεσή τους μια πιο περιορισμένη χρονικά, φόρμα, παρουσιάζουν μια πιο πιασάρικη και, κατά κάποιο τρόπο, ποπ πλευρά του επικού και πειραματικού τους στιλ: ένα ιδιαίτερα εθιστικό και μελωδικό θέμα  στο μπάσο κυριαρχεί και στα δύο κομμάτια, ενώ οι αναφορές στο dub, αλλά και στο future garage δίνουν βάθος και ζεστασιά.  Τώρα, στη δεύτερη πλευρά του βινυλίου, κυριαρχεί το Working In Four, ένα βαθύ και πειραματικό deep house ταξίδι που κρατά παραπάνω από οχτώ λεπτά, το οποίο μπορεί να ιδωθεί ως ένα μανιφέστο της υπερβατικής δύναμης του χορού. 


Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι οι Pacific Horizons με τις κυκλοφορίες και αυτής της χρονιάς επιβεβαιώνουν την περιγραφή που έχουν δώσει οι ίδιοι στη μουσική τους: «Music designed for dancing at 6AM in a dirty warehouse downtown or for coming down at sunset on the beach the next day.» (πηγή)



Begin – Elate 12’’ & Here Comes The Sun 12’’ (Begin)



   
Συνεχίζουμε με δύο ακόμα EPs, για τα οποία υπεύθυνος είναι ο κύριος με το ψευδώνυμο Begin. Ο James Holroyd, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, έχει λαμπρή πορεία στο DJing των τελευταίων είκοσι και βάλε ετών, πιο γνωστός είναι για τα warm-ups του στις εμφανίσεις των Chemical Brothers.

Με το όνομα Begin, έχει από το 2010 κυκλοφορήσει έξι EPs. Όπως και τα προηγούμενα, έτσι και στα τελευταία δύο, μας σερβίρει αργό και ατμοσφαιρικό deep house, το οποίο διακρίνεται από αυτή  τη θετική και ισορροπημένη εσωστρέφεια του ανθρώπου που, πολύ απλά, τα έχει βρει με τον εαυτό του. Έτσι, πίσω από την απατηλή απλότητα των συνθέσεων, κρύβονται ένα σωρό ενδιαφέροντα στοιχεία: samples από μυστήριες πηγές, tribal κρουστά, επιδράσεις τόσο από το early 90s ambient, βλέπε Global Communication και Orb, όσο από την kraut electronica της δεκαετίας του 70. Άλλωστε, η υποδειγματική παραγωγή αναδεικνύει όλα τα παραπάνω στοιχεία. 


Τέλος, η θετική αυτή εσωστρέφεια της μουσικής του Begin συμπληρώνεται από μια βαθιά καλοκαιρινή αίσθηση· εδώ ο χαρακτηρισμός balearic είναι κάτι παραπάνω από ταιριαστός.



Almunia – Pulsar (Claremont 56)
 

Ο ίδιος χαρακτηρισμός, δηλαδή αυτός του balearic, ταιριάζει και στο δεύτερο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Almunia, που τιτλοφορείται Pulsar. Το ντουέτο από τη γειτονική Ιταλία επιμένει στο ιδιαίτερο πάντρεμα ανάμεσα σε blues rock και electronica, που θα γοήτευε τόσο έναν οπαδό του πιο κλασικού ροκ, όσο και ένα νέο… hipster.

O Leo Ceccanti αναδεικνύεται σε έναν αριστοτέχνη της ηλεκτρικής κιθάρας, αλλά το παίξιμο του είναι απλό και χαλαρό, με αναφορές σε μεγάλους παίκτες, όπως ο David Gilmour και ο Mark Knopfler. Ενώ, ο  Gianluca Salvadori κάνει πολύ καλή δουλειά στα ηλεκτρονικά, χτίζοντας beats που κινούνται ανάμεσα σε disco, downtempo και ambient. Σε σχέση με το ντεμπούτο του 2010, το ντουέτο έχει ωριμάσει και ολοκληρώσει τον προσωπικό του ήχο. 


Αλλά, επειδή ακριβώς ο ήχος τους είναι ιδιαίτερα προσωπικός και προσεκτικά δομημένος, διακρίνω μια πιθανότητα να μείνει στάσιμος, χωρίς εξέλιξη. Αν και σε μια διαδικτυακή κουβέντα που είχα με τον Leo Ceccanti, μου εξήγησε πως, στις ζωντανές τους εμφανίσεις, οι Almunia προτιμούν έναν πιο disco και tribal χορευτικό στιλ. Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν πολύ θετική και στην επόμενη στούντιο κυκλοφορία τους. 


Το full-length των Almunia συμπληρώνεται και με δυο πολύ δυνατά EPs, με remixes από Coyote, Craig Bratley και Andrew Clark. 


 εικόνα

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου